moments no4

Rozsiadłam się przed jaskrawym monitorem, postanowiłam pokazać Wam kawałek mojego domu, domu niesamowicie ciepłego, choć nie raz i nie dwa okaleczanego przez ludzi bezdusznych, przez karykatury człowieczeństwa. Moje Słońce, w synonimowym rozumieniu Szczęście całkowite, napstrykało niesamowitych klatek. Nie potrafiłabym przemilczeć takich widoków. Do fotorelacji znaczącej dla Was tyle, co recenzja podkładu /szpachli/ ciut za ciemnego na kanale urodowym, dodam słów kilka równie wiele znaczących. Mamy się nijak.

Określenie łeb mi pęka pasuje tutaj doskonale, niechętnie zastąpiłabym je slangiem tym na miejscu, czyli banałem – boli mnie głowa bardzo, bardzo boli mnie, bardziej niż wcześniej, wcześniej, gdyż boli, czuję to już od dni kilku. Łupie mi nie tylko czaszkę, lecz również żołądek, oskrzela, nie wiedzieć dlaczego, zapominam o oddychaniu, jedzeniu czasem, czasem też potrafię zapomnieć o spaniu, ale mawiają, że to normalne, bo wielki dzień przede mną, teraz same wielkie dni…

Na wysokim obcasiku, jak przystało absolwentce (dobrze, że nie abstynentce) długowłosej, wypindrzona do granic możliwości, w obciśniętej, lecz kulturalnej długości sukience, wpiszę pesel w plątające się w moich oczach stado okienek i zabiorę się do pisania najważniejszego egzaminu w życiu, zwanego tym dojrzałości, inaczej: nasraj, narzygaj, pracy wymarzonej i tak nie dostaniesz, teraz już będzie tylko gorzej. I chwała mojemu jedynemu Panu w trójcy przenajświętszemu, że mam zupełny dystans do całej sytuacji, inaczej bym zfiksowała, bez pomocy śmietanfixu Dr. Oetkera.

Wpadam w łazience, i w kuchni, i w drodze do lasu, na myśli słodkie, najsłodsze na Świecie, opływające miodem dojrzałości. Szukam życia SLOW. Slow nad wszystkie zegary, podnoszącego moje wartości do rangi świętości, slow przez hiperogromne litery, które postanowiło zbuntować się wobec rzeczywistości, zboczyć ze ścieżki racjonalności. Moja dusza codziennie mi powtarza: pospiech niczemu nie służy, przed sobą masz wieczność wieczności. Ktoś by stwierdził, że zalatuje średniowieczem mało rozgarniętym, trochę nadętym, ale przyznajcie mi rację, nadzieja jest matką głupich, a nadzieja tak spotęgowana jako jedyna uratuje ludzkość przed zawiązaniem pętli na szyi.

Mam 19lat i nauczyłam się mnóstwa rzeczy. Życia się nauczyłam, choć z czasem nauczę się tego prawdziwego, a nie dopieszczonego wspomnieniem dzieciństwa. Z głodu nie umrę z pewnością, ponieważ mam dłonie zdolne do pracy nawet najcięższej, ponieważ marketing na własnej sylwetce opracowałam niesamowicie szybko. Nie spieszę się nigdzie, tutaj nie mam się gdzie spieszyć.

Swoja buntowniczą autentycznością wypracowałam cały ten rok. W pewnym momencie rzuciłam wszystko, oświadczyłam, że życie nie polega na ciągłej walce, pościgu za dostatkiem. Postanowiłam wypielić z siebie większość negatywnych zachowań, nie tylko emocji.  To był rok ciężkiego, aktywnego odpoczynku. Zakończony średnią 5,0, a dodatkowo satysfakcją, że ten etap zostaje zamknięty na zawsze. Pewnie nie zainteresowałabym się nawet swoimi ocenami, gdyby nie świat, który przejmuje się moim przemijaniem. Ludzie uwielbiają czuć. Czuć w 200, 300%, czuć przestrzeń w garści, wynoszenie ponad piedestał ambicji, zapewnioną przyszłość, chociażby plany na weekend, czuć, że wiedzą wszystko nie tylko o sobie, ale i o nim, i o niej, i o nas nawet.

Ja czuję. Swoją intuicję czuję, rozwiniętą na fundamencie Miłości bezwarunkowej. Wariactwo. Dryfuję z uśmiechem, czekam na dalszy bieg wydarzeń.