Autoportret,15

W ostatnim poście wspomniałam o Sylwestrze oraz Nowym Roku, jednak nie przygotowałam odpowiedniego podsumowania minionych 365dni. Dziś nabrałam ochoty, zdobyłam się na coś większego. Dosłownie, jak i w przenośni.

Sięgnęłam po drugą część książki Anny Mularczyk-Meyer, która okazała się silnym ogniwem zapalnym do przekazania Wam poniższych treści. Co prawda czytając ową pozycję nie doznaję żadnych nowych uczuć, czy zaskoczenia, jednak Minimalizm dla zaawansowanych serdecznie przypomniał mi o tym wszystkim, co w szczególności w ostatnim roku wypracowałam, co ewoluowało w moją codzienność.

Tak, dojrzałość to efekt uboczny praktyki minimalistycznej (która jest tematem rzeką i mogłabym napisać o tym mnóstwo zdań).

Ponadto przeobraziłam swoją samoświadomość w punkt zupełnie niezatapialny i niezwykle silny. Nic nie jest w stanie rozstroić tego, co obecnie sobą reprezentuję. Domyślam się, że nieubłagalnie nastąpią kolejne zmiany w mojej osobowości, natomiast określam je jako kolejne kroki ku duchowej doskonałości.

Pytania związane z własnymi osiągnięciami zdają mi się niezadowalające. Nie chciałabym przeczytać takiego wpisu na swoim blogu.

Najbanalniej jak potrafię, bez żadnych ozdobników, bez koszmaru nadmiaru, bez szufladkowania sztampowych odpowiedzi. Bez polotu, bez elastyczności.

Wymodeluję swój autentycznie namacalny autoportret, oparty na wszystkim, co błyszczy w promieniach życzliwych obserwacji.

Nie poinformuję Was o tym, kogo kocham i co planuję na przyszłe miesiące. Podyskutujemy o czymś mniej poważnym, ale z całą nadzieją śmiem twierdzić, że dającym szansę do przemyśleń nad samym sobą. Ostrzegam, post wyjątkowo obszerny.

Po pierwsze: nie jestem ideałem i nigdy nie pragnęłam nim być. Dobrze, to kłamstwo, ponieważ na całe swoje istnienie patrzyłam przez szczególny pryzmat nieskalanego piękna, aż w pewnym momencie osiągnęłam niepohamowany spokój wewnętrzny, uświadamiając sobie niemożliwość dopełnienia własnych oczekiwań. Czuję ten rozrosły potencjał, który w sobie noszę. Nie wstydzę się wyliczać własnych wad, choć nacisk stawiam na zalety wymieniane z niewymuszonym uśmiechem. Zbudowałam na powyższych fundamentach szansę samoakceptacji, kiełkująca pewność siebie nabrała odwagi zmierzania pod prąd ku własnym celom. Nie przejmuję się zdaniem otoczenia, lecz szanuję opinię każdego człowieka.

Ukamienowałam schematy mody. Odrzuciłam również szablonową oryginalność, działającą jedynie na zasadzie kontrastu z otaczającymi nas ludźmi. Dążę do bycia sobą, w całej pełni tego słowa znaczenia, potrzebuję przenikać w każdym ułamku swojej natury. To kulminacyjny moment rozwiązania zagadki mojej wyjątkowości, o którą tak często pytacie. Poruszyła mnie cholernie zawiła sztuka – odnajdywania w sobie nietuzinkowości, jaką posiada każdy z nas.

Bezgranicznie decydującym elementem w moim istnieniu, który nawiguje mnie w zdobywaniu powyższej umiejętności jest moja wiara. Całkowicie nie wstydzę się oznajmienia swoich poglądów, funkcjonujących w charakterze jedynego wyznacznika ścieżki życiowej podróży.

Jestem prawdziwa katoliczką, niezobowiązaną tradycją, czy większościowym głosem Polaków. Wierzę w Jezusa Chrystusa oraz nie identyfikuję się z grupą potocznie znanego katolandu, ale to kolejny zbyt obszerny temat, na rozwijanie go w tym poście.

Czerń jest moim wyznacznikiem eleganckiej uniwersalności i jednolitości w wyborach. Dzięki takiej bazie w garderobie nie poświęcam życia na przebieraniu się w coraz to droższe stroje. W roku 2015, wprowadziłam do swojej szafy inne kolory (biały, granat, szary), pochodzące w szczególności ze starych zapasów, odnalazłam upodobanie w dżinsie. Zamiast biżuterii nie rozstaję się z krzyżem na szyi oraz różańcem z medalików benedyktyńskich na nadgarstku, a w ubiegłym roku na zawsze wyjęłam kolczyki ze swoich uszu. Już nigdy nie nakłuję swojego ciała, szczególnie igłą z tuszem.

Nie kupuję już tak wiele, jak kiedyś. Z zakupoholizmu wydostałam się przypadkiem, dziś robię jedynie przemyślane zakupy na gigantycznych promocjach.

Makijaż opieram na tuszu i korektorze. O dziwo bardzo lubię malować inne osoby.
Włosy pielęgnuję męskim szamponem, maską oraz TT. Zawartość toaletki ograniczam do dermatologicznych leków i wspomagaczy z Tołpy, odkrytych w 2015r.

W konsekwencji przeszłości unikam diet. Porzuciłam wszelkie konwenanse aktywności fizycznej (wykluczmy spacery), ponieważ nie dawały mi przyjemności. Jem to, co mi smakuje. Nie spożywam zwierzęcego mleka, nie przepadam za mięsem oraz rybami. Jestem przeciwniczką jedzenia gęsi i karpi, nie odmówię nigdy indykowi i kaczce oraz szynce szwarcwaldzkiej. Tak jak w każdej dziedzinie swojego życia, w odżywianiu także działam instynktownie.

W 2015roku zrozumiałam, że nie chciałabym być nigdy osobą bogatą materialnie. Mam apetyt na skromne życie.

W ubiegłym już roku opracowałam konkretny pomysł na swoją dalszą drogę rozwoju, przestałam liczyć korzyści wynikające z nadmiaru, skupiam się na codziennej miłości, przyjemności odnajdywanej w komunikacji z innymi, medytacyjnej modlitwie oraz przebywaniu w kuchni.

Nie pracuję ponad swoją miarę, jeśli dana dziedzina stanowi dla mnie jedynie antypatyczny nakaz. W ten sposób odrzuciłam idee dobrych wyników w nauce, które od zawsze towarzyszyły mojemu zaangażowaniu w szkołę.

Pozbawiłam siebie chytrości kosztem drugiego człowieka nawet w pospolitych czynnościach. Wierzę w energię ciężkiej pracy.
Również w roku 2015 wypełnił moje serce dar życiowej mądrości ściśle połączonej z opanowaniem oraz pokorą.

Nauczyłam się zaparzać smaczną kawę, wróciłam do szycia jak i pisania, uzależniłam się od cukru, pozbyłam prostownicy, wyjechałam sama za granicę, pokochałam swoje ciało, zdobyłam 4tysiące obserwatorów.
Pod koniec roku usłyszałam, że jestem ogromną indywidualistką, a inni kochają to, co robię.  Dzięki temu wiem, że w roku 2016 stanę się jeszcze silniejsza. Dziękuję.